پاييز!
آغاز اين سروده ي حزن انگيز
تسليم برگ در برابر بادي که مي وزد
و باغ در سکوت شبي وهمناک, آه!
در زير نور ماه
ماه پريده رنگ
بي برگ و بي گياه
مرغان نغمه خوان همگي کوچ کرده اند
و بانگ زاغ
در تمامي باغ
و باغ
غرق داغ
و باغبان غمزده
تسليم اين طبيعت بي رحم,
کور,............... لال!
قلبش پر از ملال
گل هاي دست پرور او اما
بر خاک ريختند
زين ديو لاخ شوم
هزاران گريختند
ديگر به باغ يک گل شاداب تازه نيست
و
باغبان گريست!!!
(حميد مصدق)